WOORD

Uitgestrekte zandstranden langs de Costa Blanca, en paviljoentjes, en snoeppapier, weggestoste blikjes coca cola, emerald gekleurd badkostuum. Met de draaiende beweging mee, linksdraaiend, het drakenei werd uitgerekend, het zou voor na het seizoen zijn. Zeggen ze, het bloedplaatje B, Zen, nomade zand & zon. Gestolde bloedsomloop, adrenaline scheert hoogtij, het bloedplaatje B, ... Het drakenei wordt uitgerekend, het zal voor na het seizoen zijn.

 

1e wereldoorloggedicht poëzieatelier Vergeet - me - niet . Het klaproosje als herdenkingssteen of amulet. Het ultieme bewijs van het gebrek aan fret. Witte kruisen één na één, hiernavolgend duinen, Dunqercke, strand zand kolvend binnensmonds neuriënd schrijf ik neer, deze hymne opdat ik nooit vergeten mag zijn uw hinde.

poëzieatelier Uilskuiken. Als voetnoot verklaar je nader, zijn fietspomp maar haar vader, mijn fiets stond lek en moest vermaakt, 'k ontving vader samen met fietspomp in mijn huis en zei: "begaat".Aan tafel opende ik mijn trog aan tafel toverde ik mijn verrassingen Schoorvoetend in de vouw van het tafelkleed kwam het uilskuiken tevoorschijn. Vader stoot tegen de voet van het glas wijn.

poëzieatlier 9/11/'15 1)Zwarte verkering. Splijtstof tot mijn spijt: tof, hey ja, leg de verdenking op een andere manier voor in vraag T-splisting splijtstof splitsen in je maag, van binnenuit hier en daar een klieven, 'machtigen in de maalstroom tot gerieven! 2)Ogenschijnlijk onberispelijk gedrag. Met onpeilbaar kan je mij raken, rake, geprevelde woorden, vlakbij, in bijzaken, Vermanderen: verman jezelven! Ik kan het niet, ik kan het niet, ik kan het echt niet veel te louche, zeg het me niet zeg het me niet maar neem een douche ogenschijnlijk onberispelijk gedrag vermag tot moes.

poëzieatelier 10/11 mei Claustrofobisch. Gaat het nog? ça va ik krijg amper lucht en jij ? met mij gaat het nog voorzichtig mijn bijzondere boxing Helana ik vrees niet langer de bittermooie wintersneeuw want hierop ontkiemt het zaad waaruit een verzengende zomer ontstaat iedere dag overnieuw met zonsopgang, de zwarte totale zon, de wereld ingooiend, elke dag gaat voorbij , op eenzelfde wijs, de zwarte totale zon, schuift voorbij aan de hemel, jou,boxing Helena, tergend , met een zonnestraaltje tussen de kier van de houtspaander heen, daar, waar jouw lippen reeds gesprongen zijn.

poëzieatelier 24/9/'15 Bisamrat. Damme,we hebben, Damse vaart Zuidervaartje en hierna Damse Vaart. Met zijn varens menshoog langsheen het fietspad. Je tuurt het pad af zover je ogen gaan. Even verderop een maaimachine met een bewegend lichaam in de cabine. Ingebed door Damme politiek; Metershoge varens en rabarber versperren de weg. Die moeten weg. Ver heen. Wanneer ik Damme binnenfiets. Wanneer ik Damme begrepen heb. Kaasmarkt, boekenmarkt en een vleugje nostalgie. Wanneer ik Damme begrepen heb, mag ik dan de velden in , omheen Damme? En zijn snelle tred achterna doorheen de riolering en behuizing van Damme, onder de grond. Om uit te komen bij haar tombe en haar omgedraaid lichaam. Mag ik, liefste Bisamrat iets van een lelieblanke bloem op haar tombe gooien misschien en daarna nog één en nog één Aronskelken op haar tombe smijten. Zonder benepen woorden 'vanwege Bisam' Mag ik zonder stelen, zonder pikken van iemand anders af zijn ongekuiste tred traceren en in ov...